Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Εφιάλτης χειμερινής ημέρας


Βγαίνω από το σπίτι μου και αρχίζω να κατηφορίζω το δρόμο, ψάχνοντας εναγωνίως την τσάντα μου, για να επιβεβαιώσω ότι έχω πάρει ένα έγγραφο που χρειάζομαι (περίτρανη απόδειξη ότι το σύνδρομο Σίγουρα Έχεις Ξεχάσει Αυτό Που Έπρεπε να Θυμηθείς Να Πάρεις δίνει ένα ακόμη σύμπτωμα του.) Απορροφημένη στην έρευνα του περιεχομένου της τσάντας μου, δεν προσέχω που ή καλύτερα προς τα που οδεύω, με αποτέλεσμα να προσγειωθεί το δεξί πόδι μου στο επεξεργασμένο χθεσινό φαγητό και άρτι - κατά πως φαίνεται - εξαχθέν υποπροϊόν ενός κατά τα λοιπά συμπαθέστατου Αζόρ. Καταβάλλω υπεράνθρωπη προσπάθεια να μην αρχίσω να παραληρώ σε άπταιστα ...γαλλικά, διότι αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα - μεταξύ άλλων - να συγχιστώ. Διατηρώ μια επίφαση ψυχραιμίας, προσπαθώντας με πείσω ότι δήθεν "δεν αξίζει να χαλάσεις όλη την υπόλοιπη ημέρα σου, βρίζοντας με το καλημέρα". Περιττό όμως να σημειώσω ότι η - ωραιοτάτη ομολογουμένως - γοβίτσα μου έχει κατεβάσει τα καντήλια της μητροπόλεως...

Αφού απαλλάσσω την συντετριμμένη γοβίτσα μου από τα υπολείμματα που άφησε πάνω της το δωράκι - έκπληξη του - κατά τα άλλα συμπαθέστατου - Αζόρ, όταν αυτός βγήκε βόλτα με τον - καθ' όλα αντιπαθέστατο - κύριο του, μπαίνω στο αυτοκίνητο μου και ξεκινάω προς τον προορισμό μου.

Όταν αίφνης, σε μια διασταύρωση, εμφανίζεται με περίτεχνο σκηνοθετικό τρόπο - ήτοι από το πουθενά - στα αριστερά μου όχημα, πολύ μεγαλύτερο από το δικό μου, μάλλον τριπλάσιο από το δικό  μου είναι η σωστή απόδοση των διαστάσεων του, επιταχύνοντας προς το μέρος μου. Για μια στιγμή ένιωσα σαν το ακίνητο κερασάκι που κυνηγούσε ο Πάκμαν, τη λίθινη εποχή των ηλεκτρονικών παιχνιδιών με κερματοδέκτες. Την επόμενη στιγμή, πατώ τα πεντάλ του φρένου και του συμπλέκτη, με την ίδια μανία που θα πάταγα κάτω διάφορους πολιτικούς, αν ποτέ μου δινόταν η ευκαιρία. Το όχημα μου ακινητοποιείται λίγο πριν τη μέση της διασταύρωσης, αφήνοντας, όμως για το καλό του και το καλό μου, αρκετό χώρο για να περάσει το τριπλάσιο όχημα, ο οδηγός του οποίου, περνώντας από μπροστά μου, μου αφήνει φιλοδώρημα το ελληνικότατο παράσημο της ανοιχτής παλάμης. Είμαι σίγουρη ότι δεν είχα ΣΤΟΠ, αλλά από την ταραχή μου με ανφισβητώ και αρατηρώ εκ νέου τη σηματοδότηση στη διασταύρωση. Οπότε και ανακαλύπτω ότι όχι μόνο, το τριπλάσιο όχημα με είχε από δεξιά, αλλά είχε και ένα κατακόκκινο ΣΤΟΠ στην πορεία του προς τη διασταύρωση.

Νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου με ταχύτητα  και επιτάχυνση που θα ζήλευε το καλύτερο μονοθέσιο της Φόρμουλα 1. Νιώθω έναν τεράστιο - μεγαλύτερο και από το τριπλάσιο όχημα - θυμό να προσπαθεί να σπάσει το κέλυφος του σώματος μου και να ξεχυθεί στο δρόμο. Αλλά πάλι σφέφτομαι, "έλα μην χαλάσεις την ημέρα σου, αφού το ξέρεις ότι όταν φορτώνεις, σε χαλάει, μην το κάνεις".

Για αρκετή ώρα μετά, προσπαθώ ακόμη να καταπιώ (μπας και μετά χωνέψω) το θυμό μου, αλλά όταν έχω φτάσει πλέον στην ουρά του, έχω φτάσει και στον προορισμό μου, ήτοι μια δημόσια υπηρεσία, αρκετά μακριά από το σπίτι μου, στην οποία όμως, για έναν παράξενο λόγο, υπάγομαι ... Εμφανίζομαι ενώπιον της αρμόδιας υπαλλήλου (την οποία εντόπισα μετά από επισταμένη και επίπονη έρευνα σε τρεις ορόφους) και περιμένω να τελειώσει το τηλεφώνημα της, για να της αναγγείλω το λόγο της επισκέψεως μου. Περιμένω λοιπόν, και καταλαμβάνω τον εαυτό μου να παρακολουθεί τα λεγόμενα της υπαλλήλου, ενώ παράλληλα μαντεύω τα λεγόμενα του συνομιλητή (συνομιλήτριας μάλλον, αν κρίνω από τη φωνή που έρχεται από το ακουστικό και φτάνει μέχρι το σημείο που στέκομαι). Κάποια στιγμή, ανακαλύπτω ότι έχω αποσπάσει μια πολύτιμη πληροφορία, που μπορεί να με κάνει καλύτερη ως άνθρωπο και ιδίως ως γυναίκα ... Το μυστικό για να μην κολλάνε οι λαχανοντολμάδες.

Μου έρχεται λιποθυμία... Συνηθισμένο σύμπτωμα και αυτό, κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στη Δημοσιοϋπηρεσιοφοβία που έχω εκδηλώσει τα τελευταία χρόνια (ή αυτό, ή μου ανεβαίνει με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα το αίμα στο κεφάλι, ή και τα δύο). Σωριάζομαι στην παρακείμενη καρέκλα και επιστρατεύω όλες τις πνευματικές δυνάμεις μου, προκειμένου να αποκόψω την επικοινωνία, κυρίως δια της ακοής, με τον έξω κόσμο, τουλάχιστον μέχρι να δω το ακουστικό να τοποθετείται πάλι στο τηλέφωνο.

Όπερ και εγένετο, μετά από άγνωστο σε μένα χρονικό διάστημα. Απευθύνομαι στην υπάλληλο, προς την οποία έχω αναπτύξει τα ίδια... φιλικά αισθήματα που έτρεφα προς το δάσκαλο της δευτέρας δημοτικού, που με είχε ταράξει στο χαστούκι, επειδή δεν μπορούσα να σταματήσω να βάζω τη δασεία στο όνομα μου. Μετά από έναν ολιγόλεπτο διάλογο, που κράτησε αιώνες, λαμβάνω την απάντηση ότι δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το αίτημα μου, διότι πρέπει να φέρω εξουσιοδότηση από τον θανόντα  - ήδη από εξαετίας, όπως προκύπτει από το αρχείο της - πατέρα μου. 

Και τότε ξαφνικά βλέπω τον καθηγητή Φυσική στο Λύκειο, μπροστά μου, να μου αναλύει τις δυνάμεις που ανατπύσσονται όταν ένα κινούμενο σώμα προσκρούει σε άλλο ακίνητο σώμα. Μόνο που  σε αυτή την απεικόνιση το κινούμενο σώμα είμαι εγώ και το ακίνητο η βλακεία. Δεν έχω καμία ελπίδα. Συνθλίβομαι. Ούτε να βρίσω δεν μπορώ πια.

[σ.σ. η ιστορία είναι φανταστική - ή μήπως όχι - και κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις, δυστυχώς για όλους μας, δεν είναι καθόλου συμπτωματική].

GatheRate

4 σχόλια:

  1. δεν μπορω να καταλαβω απο που αντλησες αυτη την φανταστικη ιστορια ? μα καλα ...... ειναι ποτε δυνατον να δημιουργει η φαντασια σου τετοιες εικονες? α δ ι α ν ο η τ ο . μαλλον θα φταιει το γεγονος οτι δεν ζεις στην αψογη ελληνικη πραγματικοτητα . εισαι ατυχη αγαπητη μου μαγισα και καλα θα κανεις να ξαναμπεις μεσα στο παραμυθι απο το οποιο δραπετευσες. αν αποφασισεις να ξανα-δραπετευσεις να φροντισεις να προσγειωθεις εκει οπου ζω κι εγω , εκει οπου :
    ΚΕΝΤΡΟ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ από φθινόπωρο και βλέπουμε…
    Πέμπτη 05 Μάι 2005 00:00
    Μπαίνουν οι βάσεις, σιγά - σιγά, για την απλοποίηση της ζωής μας και την απεμπλοκή μας από τα γρανάζια της χρονοβόρας γραφειοκρατίας. Συγκεκριμένα, όπως έκανε γνωστό προχθές ο Υπουργός Οικονομικών, κ. Αδάμ Ρεγκούζας, «εντός του 2005 θα λειτουργήσουν τα πρώτα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών ( Κ.Ε.Π.) μέσα στις Εφορείες ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα έλλειψης του προσωπικού». Σύμφωνα με τα λεγόμενά του μάλιστα, «το όλο εγχείρημα βρίσκεται ήδη σε προγραμματικό στάδιο αυτή τη στιγμή, αλλά όμως ευρύτερο χαρακτήρα θα λάβει μέσα στο 2005». .......................
    καταλαβες αγαπητη μου ? το λαθος σου ειναι το σημειο στο οποιο ζεις την " εικονικη " σου πραγματικοτητα !!!!!!!
    ενω εγω :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ποια υπηρεσία εμπλέκεται με τις εξουσιοδοτήσεις; Πιστεύω πως μια βόλτα από εκεί με επιμονή να εγκρίνουν την εξουσιοδότηση που έλαβες στον ύπνο σου από τον θανόντα, για χάρη πάντα της δημόσιας υπηρεσίας, θα είχε εξαιρετικά (ίσως) αποτελέσματα :P Αν δε τη δεχθούν, θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις μια απευθείας συνομιλία με τον θανόντα, παρουσία των υπολοίπων, ώστε να βεβαιωθούν για το γνήσιο της εξουσιοδότησης :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πριν κανα δυο βδομαδες στο κεπ αμαρουσιου ενας νευρασθενικος τυπος ( ηταν απο φυσικου του ? η τον εκαναν με οσα του ελεγαν ? ) γυρναει σοβαρα σοβαρα και λεει στην ξυνη υπαλληλο που του ζηταγε το γνωστο χαρτομανι : καποια στιγμη θα φατε πολυ ξυλο να το ξερετε. ο ιδιος νευρασθενικος τυπος ηταν ετοιμος να ξεστομισει την ιδια φραση και στον οαεε αμαρουσιου αλλα.........τον προλαβε αλλος νευρασθενικος που ξεστομισε χειροτερα . αναρωτιεμαι μηπως η πατροπαραδοτη αυτη συνταγη ειναι λυση στο προβλημα που σχολιαζουμε :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τώρα που το σκέφτομαι, zountez, μεγάλη μαλακία που άφησα το παραμύθι μου ... Και ακόμη μεγαλύτερη το γεγονός ότι δεν συγκράτησα το δρόμο για να γυρίσω πίσω ... Τώρα πια είμαι παγιδευμένη στο λάθος σημείο που αποβιβάστηκα χωρίς καμία ελπίδα επιστροφής.

    Η αλήθεια είναι, Tony, ότι θα μου έκανε καλό να αρχίσω να γίνομαι εγώ εκκεντρικότερη των απαιτήσεων των δημοσίων υπηρεσίων, διότι, αν μη τι άλλο, θα διασκέδαζα κιόλας, τόσο με την ειρωνεία που αυτό εμπερικλείει, αλλά και με τα μούτρα της υπαλλήλου όταν θα της έλεγα "μια στιγμή να πάρω τηλ τον πεθαμένο να του μιλήσετε ... αχ τι κρίμα δεν έχει σήμα, θα προσπαθήσω σε λίγο!". Στο δια ταύτα όμως δεν θα πάψουν ποτέ να εκπλήσσουν (ή μήπως σοκάρουν;) τέτοιες καταστάσεις.

    Μήπως τελικά όταν κοιμάμαι, στην πραγματικότητα είμαι ξύνπια και όταν υποτίθεται ότι ξυπνάω, κοιμάμαι και βλέπω εφιάλτη ;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή