Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Καλοκαιρινή βόλτα σε νεκροταφείο

Χθες έκανα ένα μικρό οδοιπορικό. Για την ακρίβεια δεν ήταν ούτε κατά διάνοια οδοιπορικό, μια απλή διαδρομή ήταν, η οποία όμως αποδείχθηκε το ίδιο ανατριχιαστική με ένα μακρύ οδοιπορικό μέσα από πεδία μάχης. 

Χθες λοιπόν, είχα πάει για μπάνιο στο Σχινιά (τελικά γράφεται Σχινιάς ή Σχοινιάς;). Εκεί ανακάλυψα ότι υπάρχει ο Σχινιάς (ακολουθώ την ορθογραφία των οδικών πινακίδων και αποποιούμαι κάθε ευθύνη) δεξιά και ο Σχινιάς αριστερά. Όπου δεξιά είναι ο Σχινιάς των beach bar και της ξαπλώστρας, δηλαδή το μέρος εκείνο του αιγιαλού που έχει καταληφθεί, υποθέτω υπό τις ευλογίες ή έστω με την ανοχή των αρμοδίων τοπικών αρχών και φυσικά με το αζημίωτο, άσπρο ή μαύρο, και τη μόνη πρόσβαση προς την παραλία και κατ' επέκταση τη θάλασσα μπορείς να την αποκτήσεις μόνο εφόσον χρησιμοποιήσεις και εννοείται πληρώσεις τις υπηρεσίες του μπιτσόμπαρου (σαν προσβολή ακούγεται αυτή η λέξη, σκέφοτμαι να την εντάξω στο προσωπικό ανθολόγιο ύβρεων - άντε ρε μπιτσόμπαρο...pas mal). Το έψαξα επισταμένα όμως και ανακάλυψα ότι υπάρχει ένα πολύ στενό χωμάτινο δρομάκι, μήκους αρκετών δεκάδων μέτρων, από το οποίο μπορείς να βγεις - εννοείται περπατώντας φορτωμένος με όλα τα αξεσουάρ της παραλίας - στην παραλία, χωρίς να χρειαστεί να καταβάλεις με οποιοδήποτε τρόπο ή με οποιαδήποτε πρόφαση αντίτιμο για την πρόσβαση. Είναι όμως το μόνο τέτοιο δρομάκι, τουλάχιστον στο πρώτο χιλιόμετρο (και πλέον) και γνωρίζοντας επιπλέον ότι πρόκειται να απολαύσεις το μπάνιο σου και την ηλιοθεραπεία σου στο χώρο εκείνο που οι εκτεινόμενες σε πολλές εκατοντάδες μέτρα ομπρέλες κάνουν διάλειμμα, και μερικές φορές σύντομο (για να μην αναφέρω την εγγύτητα με κολυμβητές που αρέσκονται σε μπιτσόμπαρα και τις κακόγουστες ομπρέλες του) χάνει την γοητεία του ως επιλογή. 

Κάπως έτσι πήγαμε στον Σχινιά αριστερά, όπου η πρόσβαση στην παραλία είναι πιο εύκολη και σίγουρα από περισσότερες διόδους, ενώ το κοντυνότερο μπιτσόμπαρο διατηρείται σε μια απόσταση ασφαλείας (για το νευρικό μου σύστημα, το οποίο ως γνωστόν είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, σε αντίθεση με την κάτοχο του).

Κάναμε λοιπόν το μπανάκι μας και όταν ήταν ώρα να φεύγουμε, λόγω του ότι ήταν καταμεσήμερο και υπάρχουν κορίτσια από σπίτι που έχουν πολύ λευκό δέρμα για να εκτίθενται στις ηλιακές ακτίνες  εκείνες τις ώρες (και σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και η γράφουσα, παρά την κακεντρεχή περί του αντιθέτου φημολογία), έπεσε η ιδέα να πηγαίναμε σε μια άλλη παραλία, ώστε να χασομερήσουμε λίγο μέχρι να "μαλακώσει" ο ήλιος. Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε προς Κάλαμο ακολουθώντας τη διαδρομή Μαραθώνας - Γραμματικό - Βαρνάβας - Καπανδρίτι - Κάλαμος. 

Αφήνοντας πίσω μας το Μαραθώνα, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το βουνό, στο οποίο θα συναντούσαμε, σε κάποια φάση της διαδρομής το Γραμματικό. Εντελώς καταθλιπτική διαδρομή, που δίνει άλλο νόημα στην έκφραση Κρανίου Τόπος. Τα πάντα καμένα ή αποψιλωμένα. Μια βόλτα σε νεκροταφείο θα μπορούσε να προσφέρει μεγαλύτερη διασκέδαση. Και ενώ κοιτούσαμε γύρω μας με κυριολεκτικά ανοιχτό το στόμα και γουρλωμένα τα μάτια, ξαφνικά αντικρύζουμε, ανάμεσα στα καμένα δέντρα μια περίφραξη, από συρματόπλεγμα, ύψους τουλάχιστον 2,5 μέτρων, η οποία περιχαράκωνε ένα κομμάτι μαύρης γης στην οποία πραγματοποιούνταν διαμόρφωση - υποθέτω υψομετρική - του εδάφους. Πιο σοκαριστικό από το θέαμα μερικών καμένων δέντρων εντός περίφραξης, ήταν το γεγονός ότι αυτή η περίφραξη κατέληγε σε μια βαριά σιδερένια πόρτα, εξίσου ψηλή, η οποία δεν είχε προλάβει να βαφτεί και είχε το ίδιο μαυριδερό χρώμα με την καμένη γη. Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι το συγκεκριμένο κομμάτι γης ήταν σε πλεονεκτική τοποθεσία, αφού σου πρόσφερε τη θέα στο πιάτο. Εξ ου υποθέτω και η βιασύνη να περιφραχθεί... τέτοιο φιλέτο δεν πρέπει να πάει χαμένο. 

Η διαδρομή συνεχίστηκε προς το Βαρνάβα, από όπου κατηφορίσαμε, πάντα ανάμεσα σε καμένες εκτάσεις, προς το Καπανδρίτι, με ένα απεπλιστικά μικρό διάλειμμα ζωντανών δέντρων, ίσα ίσα για να φανταστούμε πως μπορεί να ήταν η περιοχή πριν καεί και να μελαγχολήσουμε περισσότερο.

Το αξιοσημείωτο όμως είναι ότι στις καμένες περιοχές η φωτιά σε πολλές περιπτώσεις είχε σταματήσει κυριολεκτικά στη μάντρα των σπιτιών και μερικές φορές ούτε καν σε αυτή, αλλά αντίθετα, ακριβώς δίπλα στο σπίτι. Θα μπορούσε να είναι θαύμα, αλλά η εικόνα επαναλήφθηκε περισσότερες φορές από όσες επιτρέπει ένα θαύμα, οπότε έπρεπε να δεχτούμε ότι είτε τα λάστιχα ποτίσματος είναι πιο αποτελεσματικά από τις αντλίες της πυροσβεστικής, πράγμα το οποίο απέκρουε η λογική μας σθεναρά, είτε ότι είχε καταβληθεί ιδιαίτερη προσπάθεια να μην καούν σπίτια, διότι ως γνωστόν όσο καίγεται το δάσος, ποιος χέστηκε, όταν όμως αρχίσουν να καίγονται περιουσίες, εκεί γίνεται το σύστριγγλο. Βέβαια, ούτε αυτή τη δεύτερη εκδοχή μπορούσε να δεχθεί αδιαμαρτύρητα η λογική μας, οπότε απλώς σιχτιρίσαμε και αφήσαμε τη διαλεύκανση του μυστηρίου στην άκρη.

Περνώντας κάπου κοντά από το Καπανδρίτι, από έναν εξοχικό δρόμο,  τις καμένες εκτάσεις διαδέχτηκαν οι σπιταρώνες ή βίλλες (και αυτό κακή λέξη είναι, από όσο ξέρω στα κυπριακά). Ξαφνικά εισέβαλαν στη συζήτηση τα μαθηματικα, όταν καταπιαστήκαμε να μετράμε τα σπίτια που ήταν εντός του οπτικού πεδίου μας και να υπολογίζουμε, πόσοι μπορεί να είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν - με νόμιμους τρόπους - την ανέγερση ενός σπιτιού που κοστίζει από 500.000 έως 1.000.000 ευρώ μόνο για να το χρησιμοποιήσουν για εξοχικό! Η διαδρομή από Βαρνάβα μέχρι Καπανδρίτι κάνει την Εκάλη να μοιάζει με μικροαστική γειτονιά και έτσι καταλήξαμε ότι είτε κάποιο λάκκο έχει η φάβα (αλλά και όλα τα υπόλοιπα όσπρια, γιατί δεν είναι δυνατόν για όλα να φταίει η φάβα), είτε εμείς είμαστε περισσότερο φτωχομπινέδες από όσο νομίζουμε.

Τελικά φτάσαμε στον Κάλαμο, όπου εμφανίστηκαν τα εξοχικά σπίτια που όλοι ξέραμε και αγαπούσαμε. Ξέρετε εκείνα τα μικρά με τον κήπο που δεν έχει γκαζόν και σαλόνι κήπου, αλλά κούνιες. 

(Μπάνιο όμως κάναμε στον Ωρωπό, διότι εκεί βρήκαμε μέρος που να μας χωράει όλους στο ίδιο σημείο. Λογικό. Είναι και άλλοι που θέλουν να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα.)

GatheRate

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Η μαγεία και οι πολιτικοί

Όπως πολλοί ίσως να μην ξέρετε, αυτό που έχει σημασία στη μαγεία είναι να ξέρεις πότε να μην τη χρησιμοποιείς. Αυτός ο κανόνας διδάσκεται με μεγάλη επιμονή και υπομονή στη Μαγική Σχολή. Για παράδειγμα, στη Μαγική Σχολή μαθαίνουμε πως μπορούμε να επιτύχουμε τα πιο παράδοξα αποτελέσματα, όπως το 1 + 1 = ό,τι θέλει ο καθένας. Παράλληλα όμως όλοι οι υποψήφιοι μάγοι και μάγισσες διδάσκονται, με το ίδιο ζήλο, αν όχι με μεγαλύτερο, ότι είναι προτιμότερο να μην χρησιμοποιούν την ικανότητα τους (στην προκειμένη περίπτωση, να αλλοιώνουν το αποτέλεσμα της αθροίσεως και για καλό λόγο διότι στο τέλος ούτε μεταξύ μας δεν θα μπορούμε να βγάλουμε άκρη με την πρόσθεση!).

[άσχετη παρέκβαση : παρατηρώ ότι σταδιακά μειώνεται ο αριθμός των φοιτούντων υποψηφίων μάγων και αναρωτιέμαι αν το φαινόμενο αυτό σχετίζεται με τη γενικότερη μείωση του πληθυσμού των αρσενικών ή με το γεγονός ότι στις εισαγωγικές εξετάσεις για τη Μαγική Σχολή έχουν προσθέσει τη προφορική δοκιμασία «Πες πειστικά ψέματα». Τέλος άσχετης παρέκβασης]

Η αλήθεια είναι ότι οποιοσδήποτε – μη απόφοιτος ή φοιτητής της Μαγικής Σχολής – μπορεί να υποστηρίξει ότι 1 + 1 = ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, δεν είμαι όμως σίγουρη ότι πολλοί μπορούν να πείσουν ότι έχουν δίκιο. Παρά ταύτα, παρατηρώ ότι στην Ελλάδα, αυτή την απαιτούμενη «πειθώ» φαίνεται να την έχουν οι πολιτικοί. Η παρατήρηση αυτή έγινε στα πλαίσια της ανασκόπησης του προηγούμενου έτους (*) κατά την οποία παρατηρείται το φαινόμενο οι κάτοικοι αυτής της χώρας να πείθονται ότι το αποτέλεσμα της πρόσθεσης 1 + 1 ισούται με ό,τι ο εκάστοτε διεξάγων την πρόσθεση επιθυμεί (η αλήθεια είναι ότι οι κάτοικοι αυτής της χώρας διαχρονικά πείθονται για οποιαδήποτε κουλαμάρα σκαρφιστεί κάποιος, αρκεί να μπορεί να τους την «ντύσει» με τα κατάλληλα στοιχεία, αλλά, για λόγους οικονομίας του παρόντος δεν θα επεκταθώ περαιτέρω). Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς... Από τον πρώην «καταλληλότερο» και την τακτική του «χαρωπά τα δύο μου χέρια τα κουνώ», στον νυν «καταλληλότερο» και το «λεφτά υπάρχουν», τα οποία λεφτά στη συνέχεια – ως δια μαγείας θα έλεγε κανείς, αλλά θα έκανε λάθος – εξαφανίστηκαν και στη θέση τους εμφανίστηκαν οι «θυσίες» (όπως λέμε «για την Ελλάδα ρε γαμώτο», στο πιο politically correct του όμως). Και η λίστα μακραίνει με αυξήσεις ΦΠΑ, περικοπές (ή περιτομές, δεν το έχω αποφασίσει ακόμη οριστικά) μισθών και συντάξεων, κι άλλες αυξήσεις ΦΠΑ (πάω για το υπογλώσσιο και επιστρέφω). Κάποτε άκουγα την έκφραση «κάθε πέρυσι και καλύτερα» και δεν την καταλάβαινα. Τον τελευταίο χρόνο την εμπέδωσα μετά τα ταχύρρυθμα μαθήματα του «καταλληλότερου για πολύ βιτσιόζους».

Περαιτέρω όμως, η συχνότητα επανάληψης του φαινομένου «1 + 1 = ό,τι του κατέβει στο κεφάλι», υπερβαίνει κατά πολύ το στατιστικό λάθος και σίγουρα τη σύμπτωση (για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν συμπτώσεις και καταλήξω με μια τεράστια άσχετη παρέκβαση!). Από τη συχνότητα του φαινομένου, λοιπόν μπορούμε να υποθέσουμε – βάσιμα και πειστικά – ότι γίνεται αντίστοιχα μεγάλη χρήση – αν θέλετε τη γνώμη μου, υπερβολική – της σχετικής δυνατότητας. Λαμβάνοντας δε υπόψη ότι ΣΙΓΟΥΡΑ κανένας πολιτικός στην Ελλάδα δεν είναι πέρασε καν έξω από τις πόρτες της Μαγικής Σχολής (καθόσον politicians are strictly forbidden, για ευνόητους λόγους), τότε μάλλον οι πολιτικοί δεν πρέπει να γνωρίζουν τον παραπάνω αναφερθέντα βασικό κανόνα μαγείας.

Αποτέλεσμα; Απλό και αναμενόμενο. Το μπάχαλο της αρκούδας! Αν κάποιος διατηρεί την παραμικρή αμφιβολία ως προς το αποτέλεσμα, ας κοιτάξει γύρω του. Κλινικά αποδεδειγμένο! Μετά λοιπόν και την εμπειρική απόδειξη του ισχυρισμού μου, μπορώ κάλλιστα να υποστηρίξω ότι η θεωρία μου στέκει (διότι και οι μάγισσες έχουν επιστημονική μέθοδο!). ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΒΑΣΙΚΟ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ.

Και τι μπορεί να γίνει να ανατραπεί αυτή η δεδομένα αρνητική κατάσταση;
Πιθανές λύσεις :
1. Να τζάσουμε (χθες ει δυνατόν) τους πολιτικούς.
2. Να μάθουν οι πολιτικοί τον παραπάνω βασικό κανόνα της μαγείας.
3. Να πάψουμε να συντελούμε στην εμφάνιση του φαινομένου, αποφεύγοντας να πιστεύουμε την κάθε παπαροκλάδα.

Δυνατές λύσεις; Η πρώτη είναι εφικτή, αλλά υποψιάζομαι ότι ακόμη κι αν «στείλουμε» τους παρόντες, θα μας προκύψουν νέοι με την ίδια τάση προς το φαινόμενο «1 + 1 = ό,τι του κατέβει στο κεφάλι». Άρα, η λύση αυτή κρίνεται αναποτελεσματική.
Η δεύτερη είναι μάλλον στη σφαίρα της φαντασίας, καθόσον οι περισσότεροι από τους πολιτικούς μας δεν είναι καν σε θέση να αρθρώσουν μερικές – λίγες έστω – λέξεις, με σωστό και ακριβή τρόπο (όχι τουλάχιστον, χωρίς καμιά δεκαριά πρόβες!), σιγά μην μπορούν να εντρυφήσουν σε επιστήμες όπως η μαγεία. Άρα και αυτή, μάλλον απορριπτέα είναι.
Η τρίτη θα μπορούσε να μας δώσει οριστικά τη λύση στο πρόβλημα, αλλά φοβάμαι ότι και αυτή ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, διότι ως λαός τείνουμε να καταπίνουμε αμάσητο ότι μας σερβίρουν. Πως λοιπόν ξαφνικά να γίνουμε σκεπτικιστές και πολύ περισσότερο σκεπτόμενοι; Προσωπικά τείνω προς την τρίτη λύση, ως την πλέον ενδεδειγμένη, αποτελεσματική και με μακροχρόνια αποτελέσματα, αλλά αμφιβάλλω ζωηρά (για την ακρίβεια δεν της δίνω ούτε μια πιθανότητα) αν μπορεί να εφαρμοστεί. Πιο συγκεκριμένα, θα χρειαζόταν ένα θαύμα και, ως γνωστόν, αυτό είναι αποκλειστική αρμοδιότητα άλλου «φορέα», οπότε αν το κρίνετε σκόπιμο αρχίστε τις προσευχές. Και σας διαβεβαιώ ότι ούτε η μαγεία μπορεί να βοηθήσει (είπαμε, είναι σοβαρή επιστήμη, όχι τσαρλατανισμός!).

Και μη χειρότερα (**)

------------------------------------------------
(*) Η γράφουσα έχει ορίσει την πρωτοχρονιά την 1η Σεπτεμβρίου. Το γιατί δεν είναι ιδιαίτερη σημασία, κυρίως στο μέτρο που έγκειται στο επιχείρημα «γιατί έτσι μου αρέσει». Είναι συνεπώς απόλυτα φυσικό λίγες ημέρες πριν την είσοδο του νέου έτους να παραγματοποιείται μια ανασκόπηση των σημαντικότερων γεγονότων του προηγουμένου.
(**) Άλλη μια έκφραση που η γράφουσα εμπέδωσε το ακριβές νόημα της. Τελικά μπορεί να πει κανείς – με κάποια διεστραμμένη λογική ομολογουμένως – ότι το προηγούμενο έτος ήταν αρκετά διδακτικό...

GatheRate

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Ταύτα και μένω.

Όταν στην επικαιρότητα υπάρχει θάνατος ανθρώπου, αποφεύγω συστηματικά να σχολιάσω το οικείο θέμα. Για το λόγο ότι πάντα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι λίγο και επιεικώς γελοίο να πω έστω μια λέξη όταν έχει χαθεί κάτι αναντικατάστατο, όπως η ζωή ενός ανθρώπου, οποιουδήποτε ανθρώπου. 

Την ίδια στάση κράτησα και με το πρόσφατο γεγονός της δολοφονίας του Σ. Γκιόλια. Και δεν πρόκειται να αποστώ από αυτή την πρακτική τώρα. Μετά από το γεγονός αυτό όμως, έχει ξεσπάσει κυριολεκτικά μια θύελλα, η οποία δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστη και κατά την άποψη μου δεν πρέπει κιόλας. 

Και αυτή η θύελλα έχει συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμα της. Ετερόκλητα, ασυνάρτητα και ασύνδετα θέματα, ξαφνικά έχουν εισβάλλει - ή κατά το ορθότερο έχουν κάποιοι "σπρώξει" τεχνηέντως - στην καθημερινότητα της "πληροφόρησης" μας. Το ποιόν του θανόντος, τα μπλογκς (με προεξάρχουσα την ανωνυμία τους), η τρομοκρατία (ή η "τρομοκρατία"), το ξεκατίνιασμα, αλλά και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, οι συνεργάτες (ή "συνεργάτες") πρώην και νυν, η ελευθερία του λόγου, η "αδέσμευτη" δημοσιογραφία .. και η λίστα δεν τελειώνει. Νιώθω την ανάγκη να τα βάλω σε μια σειρά, να τα ξεκαθαρίσω, κυρίως για τη δική μου ψυχική ηρεμία και προπαντός διότι δεν θέλω ο εγκέφαλος μου να γίνει σούπα. 

1. Δεν με ενδιαφέρει το ποιον του θανόντος για να λυπηθώ που χάθηκε μια ζωή.
2. Δεν αναγνωρίζω ως δημοσιογραφία, την (ανώνυμη ή ακόμη και επώνυμη) δημοσιοποίηση - με οποιοδήποτε τρόπο - πληροφορίων που δεν είναι διασταυρωμένες, ή αξιολογικών κρίσεων. 
3. Η μόνη τρομοκρατία που υπάρχει είναι αυτή που υφιστάται σε καθημερινή βάση, μέσω εκβιαστικών διλημμάτων και μονόδρομων επιλογών. 
4. Η ελευθερία του λόγου δεν είναι το δικαίωμα κάποιων - μεμονωμένων συνήθως - να μπορούν να φωνασκούν ενοχλητικά, διασπείροντας αμφισβητήσιμες - στην καλύτερη περίπτωση - "ειδήσεις" και προκατασκευασμένες και υστερόβουλες απόψεις. 
5. Ενημέρωση δεν είναι αυτό που κάποιοι θέλουν να "φυτέψουν" για τους δικούς τους λόγους στον εγκέφαλο μας και στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας. 
6. Η πάταξη της "τρομοκρατίας" δεν συνεπάγεται την περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών. Συνεπάγεται μόνο την εφαρμογή των διατάξεων του κοινού ποινικού δικαίου.
7. Μια κοινωνία πολιτών και όχι καταναλωτών πολιτικών προϊόντων δεν χρειάζεται "προστάτες" και "καθοδηγητές". 
8.  Η προσπάθεια ενεργοποίησης των εξαρτημένων αντανακλαστικών μιας οπισθοδρομικής, φοβικής και πουριτανικής κοινωνίας, μόνο αγαθούς σκοπούς και προθέσεις δεν αποκαλύπτει. 
9. Η ελευθερία του τύπου χάθηκε την ημέρα που προσδέθηκε στο άρμα του βιοπορισμού και του πλουτισμού. Σήμερα είναι πλέον η φενάκη πίσω από την οποία κρύβεται ο καλοζωϊσμός ορισμένων κενών περιεχομένου υποκειμένων. 
10. Η μόνη πραγματικά επαναστατική πράξη είναι η σκέψη. 

GatheRate