Μα τι έχουν πάθει οι πολιτικοί τις τελευταίες ημέρες; Ήπιαν το καθαρτικό της αυτοκριτικής και δεν λένε να σταματήσουν; Διαβάζω πως ο Λοβέρδος ομολογεί ότι το ΠΑΣΟΚ δημαγωγούσε και λαΐκιζε πριν τις εκλογές. Είδα χθες, στο Κουτί της Πανδώρας, τον Γιακουμάτο να ομολογεί ,επίσης, ότι αν οι πολιτικοί δεν αλλάξουν, τότε θα χαθούν. Τόση αυτοκριτική δεν είναι συνηθισμένη. Και σίγουρα δεν μπορεί να είναι αυθόρμητη και ειλικρινής.
Υποπτεύομαι βάσιμα ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αν περιγράψουν με ακρίβεια την κατάσταση, αυτομάτως τίθενται στην απέναντι όχθη, έχοντας διασχίσει το ορμητικό ποτάμι που λέγεται λαϊκή δυσαρέσκεια. Προσωπικά, κάτι τέτοιο θεωρώ πως είναι απλώς μεγάλη βλακεία και στρουθοκαμηλισμός. Είμαι όμως σχεδόν πεπεισμένη ότι εν τέλει θα αποβεί αποτελεσματικό, κυρίως διότι αυτός ο λαός δεν φημίζεται ούτε για την κριτική ικανότητα του, ούτε για την πολιτική οξυδέρκεια του. Πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν ακόμη και τις ημέρες της ευημερίας ήταν απασχολημένος με τα ζαντολάστιχα του αυτοκινήτου του. Σήμερα, στις ημέρες της κρίσης, θα είναι πάλι απασχολημένος και πιο πιεστικά μάλιστα. Έτσι, οι διάφοροι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής, που νομίζουν ότι τα ψέματα είναι πολιτική πράξη και η ομολογία τους πολιτική ανδρεία, θα συνεχίσουν ανενόχλητοι το μακάβριο έργο τους.
Θα ήταν άδικο όμως να μην αναγνωρίσουμε τις φιλότιμες και άοκνες προσπάθειες, προς την ίδια κατεύθυνση, των λεγόμενων δημοσιογράφων. Εκκινώντας με τα ίδια υστερόβουλα και ιδιοτελή κίνητρα, κάποιοι οι οποίοι έτυχε να γίνουν γνωστοί, κυρίως διότι ήταν αρεστοί, δεν φείδονται προσπαθειών να μας πείσουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια σχετικά με το τι παίζεται. Άνθρωποι των οποίων η σκοτεινή και εν πολλοίς άγνωστη διαδρομή, δεν έχει να παρουσιάσει εχέγγυα γνώσεων, αμεροληψίας, ικανότητας και ειλικρίνειας. Άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν, διότι δεν ξέρουν, να εκφραστούν σωστά, χρησιμοποιούν το λόγο, προκειμένου να μας πείσουν ότι κατέχουν το Λόγο.
Και εμείς παθητικοί παρατηρητές στο νέο σκηνικό της πολιτικής που απαρτίζεται από ανέξοδες ομολογίες και πλάγιες δικαιολογίες, νέες αφετηρίες από παλιά ορόσημα και παλιές καλές συνταγές για την παρασκευή νέων πολιτικών "εδεσμάτων". Παθητικοί παρατηρητές διότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είμαστε ικανοί να κρίνουμε και να αξιολογήσουμε. Παθητικοί παρατηρητές διότι από χρόνια έχουμε πειστεί ότι δεν μας αφορούν και δεν μας αγγίζουν τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη κοινωνία, στο μέτρο που εμείς είμαστε εξασφαλισμένοι και ασφαλείς στην μικρόφουσκα μας. Παθητικοί παρατηρητές διότι κατά βάση πάντα ήμαστε πρόβατα και παραμένουμε, συνεπώς πάντα θα έχουμε ανάγκη από έναν τσοπάνη. Πως μπορούμε λοιπόν να κρίνουμε, κατακρίνουμε, αποπέμψουμε τους τσοπάνηδες μας, όταν ακόμη δεν έχουμε βρει τους επόμενους που θα τους αντικαστήσουν;
Χθες, μίλησε στο Κουτί της Πανδώρας, ένας πολιτικός αναλυτής, ονόματι Σεφερτζής, αν θυμάμαι καλά, ο οποίος, αναφερόμενος στη λειτουργία του μύθου, υποστήριξε ότι αποτελεί τον συνεκτικό ιστό κάθε οικοδομήματος, πολιτικού, κοινωνικού ακόμη και ατομικού και για το λόγο αυτό ο κυνικός, ήτοι αυτός ο οποίος αποδομεί το μύθο, έχει μεν δίκιο, αλλά καταστροφικό δίκιο, διότι εν τέλει αφαιρεί το στοιχείο της συνοχής. Στην Ελλάδα είχαμε το δυσάρεστο προνόμιο να ζήσουμε κατά καιρούς με πολλούς μύθους και το πιο πιθανό είναι ότι θα συνεχίσουμε, ελλείψει άλλων δυνατοτήτων, να επιβιώνουμε με τέτοιους, σε έναν φαύλο κύκλο μύθου και απομυθοποίησης. Ας ζήσουμε λοιπόν τον - καινούργιο - μύθο μας στην Ελλάδα. Η αλήθεια άλλωστε δεν μας αξίζει και για αυτό δεν την θέλουμε.
Η αλήθεια είναι ότι όσο πλησιάζει η ώρα του ξύλου (μιας και νομοτελειακά πάμε προς τα εκεί) τόσο περισσότερες κρίσεις ειλικρίνειας θα έχουμε. Και έχουν αρχίσει να το παίρνουν χαμπάρι και οι δημοσιοκάφροι αυτό, μιας και δεν βλέπω να το γλυτώνουν ούτε αυτοί. Όπως και να'χει, όταν θα ακούσεις τη μαγική λέξη "εκλογές" (μέσα στο τρέχον έτος θα γίνει) τότε να είσαι σίγουρη πως πρόκειται για την ύστατη προσπάθεια να περισώσουν τους κώλους τους. Μόνο που όπως και όλες οι υπόλοιπες προσπάθειες, έτσι και αυτή θα είναι η πλέον εσφαλμένη που θα μας φέρει σε ακόμη χειρότερο επίπεδο (όχι μόνο βιωτικό, αλλά κυρίως σε αυτό). Και μετά θα είναι που θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι, μιας και τότε θα έρθει αντιμέτωπο με μια ακόμη χειρότερη αλήθεια, όπου έχει-δεν έχει πρόβλημα θα την ρουφήξει μέχρι την τελευταία της σταγόνα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένω τις εκλογές από το φθινόπωρο και η "αργοπορία" τους μάλλον οφείλεται ότι τα σοσιαλ"η"στικά μέτρα δεν συνάντησαν τις αντιδράσεις που αναμένονταν. Από την άλλη πλερά, ουδόλως ανυπομονώ, κυρίως διότι και αυτές οι εκλογές θα είναι μια περίτρανη απόδειξη ότι τελικά οι πολίτες αντιλαμβάνονται στρεβλά την πραγματικότητα, όσο στρεβλά επιτάσσουν η πλύση εγκεφάλου ή/και οι προσωπικές παρωπίδες τους. Σε αυτή τη διαπίστωση αποδίδω την ευθύνη για τις όψιμες κρίσεις ειλικρίνειας και αυτοκριτικής του πολιτικού συστήματος και των εκπροσώπων του και είμαι μάλλον πεπεισμένη ότι θα είναι αποτελεσματικές, υπό την έννοια ότι οι πολίτες θα τις χάψουν και αυτές. Η αλήθεια που αναφέρεις είναι ήδη εδώ, για μερικούς, αλλά και για αυτούς δεν είμαι σίγουρη ότι μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για τις αποφάσεις τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή