Ο θάνατος είναι η μόνη βεβαιότητα στη ζωή μας. Θα έρθει. Δεν ξέρεις πότε, που και υπό ποιές συνθήκες, αλλά θα έρθει. Δεν εξαρτάται από εσένα και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Κάθε ημέρα λοιπόν, που είσαι ακόμη εδώ είναι μια ημέρα ζωής. Για αυτό δεν έχει καμία σημασία, να αναρωτιέσαι το πότε. Για αυτό δεν υπάρχει κανένας λόγος να τον φοβάσαι.
Ο θάνατος είναι η πιο αμετάκλητη απόφαση. Στο θάνατο δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Για αυτό δεν είναι, συνήθως, μια απόφση που παίρνει ο ίδιος ο άνθρωπος. Κι όμως, υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που στο θάνατο βλέπουν επιλογή, που στο τέλος βλέπουν διέξοδο. Πόσο μπορεί να υποφέρει ένας άνθρωπος για να καταφέρει να υπερβεί, να νικήσει το ένστικτο της ζωής; Πόσο μπορεί να πονά ένας άνθρωπος για να διαλέξει τον οριστικό αφανισμό του, την αμετάκλητη απόφαση του θανάτου;
Κάθε μέρα ακούμε για αυτοκτονίες ανθρώπων. Περισσότερες από ποτέ άλλοτε. Κάθε μέρα η αμετάκλητη απόφαση παίρνεται και επιβάλλεται από τον ίδιο τον άνθρωπο. Κάθε ημέρα κάποιος επιλέγει (;) να πάψει να υπάρχει, οριστικά, τελεσίδικα, αμετάκλητα. Κάθε φορά που ακούω για ένα θάνατο από αυτοκτονία, νιώθω ότι χάνω έναν άνθρωπο. Για πάντα. Παρότι με κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχω μοιραστεί χαρές, λύπες, δεν έχω δημιουργήσει αναμνήσεις, δεν βιώνω την απώλεια του από τη ζωή μου, με πονάει το άκουσμα του θανάτου τους. Με πονάει η σκέψη ότι ένας άνθρωπος έπαψε να υπάρχει. Με πονάει το αμετάκλητο της απόφασης τους. Με πονάει το μέγεθος της απόγνωσης που τους οδήγησε εκεί.
Ο πόνος όμως είναι δυσάρεστος. Πρέπει να τον διαχειριστώ, πρέπει να τον χαλιναγωγήσω, για να μην με νικήσει. Έτσι, τον μετατρέπω σε θυμό. Εκείνο τον ήρεμο θυμό, που αυξάνει την αδρεναλίνη, αλλά δεν θολώνει την κρίση. Εκείνο το θυμό που υποδαυλίζει τη φωτιά της θέλησης, αλλά δεν προκαλεί εκρήξεις. Κάποια μέρα, θα τον μεταγγίσω από το μυαλό, στο σώμα μου. Θα ξεσπάσει όλος μου ο πόνος. Και τότε, το μόνο αμετάκλητο θα είναι η θέληση μου.
Το "κάθε μέρα" μετριάζει την κατάσταση νομίζω. Σήμερα δεν είναι απλά κάθε μέρα από δύο άνθρωποι κάθε μέρα που αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν. Και οι αριθμοί αυξάνονται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τη μία είναι ο Επίκουρος που ισχυρίζεται πως ο θάνατος δε έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία για τον άνθρωπο διότι ουδέποτε διασταυρώνεται μαζί του, υπό την έννοια ότι όσο υπάρχει ο άνθρωπος δεν υπάρχει θάνατος και όταν πλέον ο θάνατος έχει έρθει, ο άνθρωπος δεν είναι εδώ. Η αλήθεια είναι ότι η αυτή άποψη του Επίκουρου αφορά μοναχά το άτομο και όχι τους γύρω του, διότι αν δεν αφορά τους γύρω του τότε παναπεί πως δεν πρόκειται περί ανθρώπων αλλά περί αψύχων αντικειμένων. Εδώ λοιπόν υπεισέρχεται ο συγκλονιστικός Επιτάφιος όπου ο Περικλής βάζει τα πράγματα επακριβώς στη θέση τους με τον πλέον συγκλονιστικό τρόπο. Νομίζω ότι ο Επιτάφιος και η Απολογία Σωκράτους είναι τα δύο πλέον συγκλονιστικά ανθρωπιστικά κείμενα που έχω γραφτεί ποτέ. Νομίζω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως και να'χει, κατανοητή κι ανθρώπινη η αντίδρασή σου. Σκέψυ θετικά: ότι υπάχουν βλάκες που θεωρούν ότι απλώς έχουν αυξηθεί τα ψυχολογικά προβλήματα των ανθρώπων. Έτσι, σκέτα, δίχως άλλες διευκρινίσεις. Θα ακουστεί κυνικό, ίσως και σκληρό, αλλά έστω και με αυτήν την ασύλληπτα δύσκολη και απεγνωσμένη απόφαση, οι άνθρωποι αυτοί -οι συνάνθρωποί μας- γλύτωσαν από τη βλακεία των υπολοίπων, για το άπειρο της οποίας είχε καταθέσει τη γνώμη έως και ο Αϊνστάιν.